Di navbera 15-19ê Tebaxê de polîs û artêş li Bernê tetbîqata „Fides“ (bawerî) li dar dixe. Senaryoya „tehdîdeke terorîstî ya demdirêj“ ji bo perwerdekirina parastina „binesaziya krîtîk“, wek enerjî, veguhestin û navendên hikûmetê yên girîng e. Ev îdman ji fanatîzma nerealîst a hin fanatîkên ewlehiyê pir wêdetir e: Di demekê de ku şer û krîzên kapîtalîzmê mayinde bûne û karesata avhewayê jixwe rastiyek e, kesên desthilatdar bi neçarî bi dabînkirina qazanc û hêza xwe re mijûl dibin.

Ji ber ku serhildan û xwepêşandanên curbecur nîşan didin mirovên li cîhanê ji bo jiyaneke baştir têdikoşin û êdî naxwazin îstîsmar û wêrankirina debara jiyana xwe qebûl bikin. Bi «Fides» re, leşker û polîsên Swîsre jî ji bo pêşerojeke muhtemel xwe amade dikin. Di bin navê dabînkirina ewlehiyê ji bo gel, ew perwerdehiya dijberî serhildanê dikin da ku hevsengiya giştî ya hêz û milk û her weha „Swîsre wekî cîhek karsaziyê“ biparêzin. Ne ecêb e ku senaryoya „tehdîdeke terorîstî“ ya dijî-terorê tenê bi van qanûnên nû yên vê dawiyê ketine meriyetê têne ceribandin. Ji ber ku dirûşma „terorîzm“ ne tenê tirsek nezelal ji dijminekî nexuyayî diafirîne da ku bêtir kontrol bike; di heman demê de, her dem xizmet ji hukûmetan re kiriye ku hemû kesên ku bi awayekî radîkal wan dipirsin û ji bo serhildana civakî şer dikin wekî „terorîst“ tawanbar bikin.

Weke milên çekdar yên sîstemeke baviksalarî û nîjadperest, diyar e ku saziyên artêş û polîsan tenê dikarin baviksalarî û nîjadperest bin.

Ev yek ji bo nimûne, di êrişa leşkerî ya li ser koçberiyê ya li ser sînorên derve û hundirê Ewropayê de tê dîtin. Ew di wêneyê leşkerê hevpar de tê xuya kirin: zilamek spî, rastgir, çekdar – ne tam wêneyek dilnizm e di civakekê de kêmzêde di du hefteyan de carekê jinkujî pêk tê.

Artêş û polîs me naparêzin, heke hewce bike ew cîhaneke bi serdestî û îstîsmarê diparêzin. Werin em bi nirxên xwe yên hevgirtin û alîkariya hev li dijî vê têbikoşin. Werin em «Fides»‘ê bi gelek awayan sabote bikin û têk bibin!